Dla tych, którzy dysponują czasem i lubią historię:
"Czterdześci lat minęło...", czyli 1985-2025:
Mieszkańców zachodniej części "obważanka" gminy Siedlce duchowo łączy Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu i jej parafialna świątynia. Parafię tworzą: Nowe Opole, Stare Opole, Opole Świerczyna, Nowe Iganie oraz Gręzów. Parafia jest obecnie najmłodszą ze wszystkich dziesięciu tworzących dekanat suchożebrski. W 2025 r. obchodzić będziemy 40 lat od jej utworzenia. Parafianie starszego pokolenia swoją przygodę z wiarą rozpoczynali w trzech parafiach "matkach" parafii w Niwiskach, Skórcu oraz w parafii katedralnej w Siedlcach. Czterdzieści lat to historia zaledwie dwóch pokoleń parafian, ale za to tak bogatych w wydarzenia, że jest o czym opowiadać...
"Od opola do Opola...
Istnieje w literaturze tematu stanowisko, że tereny obecnej naszej parafii, lokowanych na wschodnich rubieżach Mazowsza, na granicy z Litwą, mogły prawdopodobnie pokrywać się z obszarem tzw. opola. U zarania państwowości polskiej opola (po łacinie: vicina) były powszechnymi formami dawnego osadnictwa. Najstarsze parafie z reguły najczęściej obejmowały zwykłem swym zasięgiem dawne opola. Szacuje się, że opola obejmowały obszar od 100-300 km². Ciążyły na nich pewne obowiązki publiczne, np. opola zbierały daniny na rzecz księcia, ścigały na swym terenie przestępców itp. Ich organem naczelnym był wiec. Podsiedleckie opole wydaje się produktem planowej akcji państwowej.
Po upadku w II. poł XI w. grodu pod Mrozami miało ono prawdopodobnie stworzyć nową formę zabezpieczenia wschodniej granicy. Na długotrwałe funkcjonowanie w tym rejonie organizacji typu opolnego wskazuje fakt, że nazwę Opole do dziś nosi podsiedlecka miejscowość z przystankiem kolejowym „Sabinka.
Ważnym momentem dla naszego opla było zawarcie umowy granicznej Siemowita III z Litwą z 1358 roku. Wówczas bowiem bieg Liwca stał się oficjalną linią graniczną pomiędzy Mazowszem i Litwą, a utworzenie w tym rejonie parafii stanowiłoby element podkreślający nowy przebieg granicy. Jest rzeczą niemal pewną, że ugoda zakłóciła pierwotne stosunki osadnicze. Tereny położone po lewej stronie Liwca (te, gdzie już istniały lub powstały później wsie: Zaliwie i Żuków), pierwotnie musiały być związane raczej z leżącymi za Liwcem Mokobodami, jako że bez tego związku niewytłumaczalna byłaby chociażby nazwa wsi Zaliwie. Zatem „nasze” opole terenów tych raczej nie obejmowało. Nie obejmowało zresztą prawdopodobne i terenu samych Niwisk, które do dziś oddzielone są od wsi Opole przegrodą leśną. Podsumowując: na północy wcześniejsze opole sięgało Liwca prawdopodobnie tylko w rejonie grodu w Wyłazach. Gród ten był placówką wysuniętą w stronę potencjalnie największego zagrożenia i miał osłaniać ludność opolną przed najściami Bałtów i ewentualnie Rusinów. A to właśnie nazywa się czołem opolnym.
Na południe od Opola ciągnie się las o nazwie Osadów. Jest to nazwa znamienna. Widocznie temu historycznemu opolu i mazowiecka nazwa „osada” nie była obca. Bo las Osadów to dla dawnego centrum opolnego zapewne „las podręczny”. Na południe od owego lasu opolnego leżały tereny, które długo zapewne stanowiły ostępy leśne. Las ten zwał się Dąbrówka. Nazwę tę w swych rocznikach wzmiankował Jan Długosz, dodając, że z owego lasu rzeczka Kostrzyń wypływa. Las Dąbrówka to strefa niezbyt wyraźnych wydm i zandrów, które powodowały, że okolica ta długo pozostawała mało atrakcyjna dla osadnictwa typu rolniczego. Mimo to, jak się wydaje, już w czasach opolnych tak całkiem bezludna nie była. Jeśli nazwa średniowiecznego lasu Dąbrówka znalazła się później w nazwach tworzonych na jego obszarze wsi, to i inne wielokrotnie występujące na omawianym terenie nazwy miejscowości mogą pochodzić od nazwy wcześniej istniejącego tam lasu. Do naszych czasów nie zachowała się też żadna droga, która na wzór drogi z Opola do Dąbrówki-Ługu łączyła, by centrum tej przestrzeni leśnej z ośrodkiem opolnym. Z czasem wszystkie utworzone na jego obszarze miejscowości weszły w obręb parafii Niwiski.
Do najdawniejszej parafii w Niwiskach wchodziło więc szereg miejscowości znacznie od Niwisk odległych. Były wśród nich Broszków, Chlewiska, Czerniejew, Dąbrówka Ług, Dąbrówka Stara, Drupia, Gołąbek, Gręzów, Iganie Stare, Jagodne, Kopcie, Koszewnica, Kotuń, Lipniak, Mingosy, nasze Opole Stare, Piróg, Polaki, Sionna, Skórzec, Wołyńce, Zaliwie Piegawki, Żeliszew czy Żelków oraz szereg miejscowości, których obecnie nie ma już na mapach, takich jak Bębenek, Chojeczno, Drozdowa Wola czy Wiernoszówka. Wróćmy jednak do początków opolskiej parafii...
Pierwsza myśl: wybudujmy kościół lub kaplicę...
Pierwsza, spontaniczna myśl o budowie kościoła, a przynajmniej kaplicy, pojawiła się głównie wśród mieszkańców Starego Opole już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Kiedy pomysł zaczął się konkretyzować, wsparcia opolanom zaczął udzielać miejscowy proboszcz rezydujący w Niwiskach ks. Franciszek Hołda. 
11 maja 1981 roku ordynariusz Diecezji Siedleckiej ks. biskup Jan Mazur poświęcił pozyskany wcześniej plac pod budowę kościoła. Na poświęconej działce można było zacząć prace zmierzające do rozpoczęcia budowy świątyni. Podstawą jakichkolwiek działań projektowych i budowlanych było zgromadzenie funduszy. Pochodziły one ze zbiórek prowadzonych we wsiach przyszłych parafian, pomocy ofiarodawców z innych miejscowości oraz z bardzo znaczących kwot uzyskiwanych ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i Europy Zachodniej.
Dla tych, ktorzy się śpieszą...
W archiwum parafii znajdujemy skondensowane kalendarium pierwszych lat funkcjonowania parafii, rarytas dla tych, ktorzy zwykle nie mają czasu :)
11.05.1981 r. - Ks. Bp. Ordynariusz Jan Mazur dokonał poświęcenia placu pod budowę kościoła, który wybudowano w następnych latach dzięki dużym funduszom uzyskanym z USA i Europy Zachodniej, a także ofiarom okolicznych wsi - przyszłych parafian.
26.06.1983 r. - Poświęcenie przez Ks. Biskupa Jana Mazura kamienia węgielnego. W ciągu następnego roku wymurowano ściany kościoła i pokryto je dachem.
04.11.1984 r. - Konsekracja kościoła przez Ks. Bp. Jana Mazura.
30.03.1985 r. - Utworzenie przez Biskupa Ordynariusza parafii pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu, wydzielonej z parafii Niwiski. W skład parafii weszły miejscowości: Gręzów, Nowe Opole, Stare Opole, Opole Świerczyna, Dąbrówka Wyłazy (11 rodzin). Parafia liczyła ok. 1500 wiernych i nadal pozostawała pod opieką Ks. Franciszka Hołdy, proboszcz z Niwisk.
01.07.1985 r. - Pierwszym proboszczem parafii Stare Opole został mianowany 33 letni kapłan Stanisław Marczuk, któremu przypadło obok troski duszpasterskiej o dobro duchowe parafii, także urządzanie wnętrza kościoła. Projekt wystroju kościoła opracował na prośbę księdza proboszcza Andrzej Zaborowski - artysta malarz z Warszawy.
02.11.1986 r. - Poświęcenie cmentarza grzebalnego na ziemi zakupionej od rodziny Turczyńskich.
14.08.1987 r. - Na prośbę mieszkańców, Ks. Biskup wydaje dekret o przyłączeniu miejscowości Nowe Iganie do parafii. Wolę taką wyraziło 200 rodzin, dotychczas należących do parafii katedralnej. Powiększona parafia liczyła już 2650 wiernych.
20.08.1990 r. - Poświęcenie przez Ks. Bp. Jana Mazura ukończonej plebanii.
Rok 1990 - W 5 r. powstania parafii wykonano ołtarz i kaplicę boczną Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Rok 1991 - Urządzenie prezbiterium - figurę Ukrzyżowanego Chrystusa wykonał z drewna lipowego artysta rzeźbiarz Jan Machaj z Warszawy (dar ks. Jana Kudelskiego z Igań).
Rok 1992 - Fundacja Drogi Krzyżowej malowanej na desce, autorem której jest Andrzej Zaborowski.
Lata 1995 - 1997 - Wykonanie przez firmę Godlewskich z Ciechanowca witraży ufundowanych przez parafian.
Rok 1998 - Urządzenie dolnej kaplicy Matki Bożej według projektu artysty Andrzeja Sołtysiuka z Siedlec, ufundowanej przez Annę i Zbigniewa Kot z Nowego Opola.
Rok 1998 - Realizacja kaplicy Chrystusa Miłosiernego. Obraz namalował Lesław Ojak z Wrocławia (dar Elżbiety i Krzysztofa Paczuskich z Gręzowa).
Maj 1999 r. - Jubileuszowe Misje Ewangelizacyjne na zakończenie, których poświęcono krzyż misyjny ustawiony na placu przed kościołem.
10.06.1999 r. - Wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II w Siedlcach upamiętniona ustawieniem na placu kościelnym figury Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Lata 2003 - 2004 - Wykonanie na 20 r. konsekracji kościoła schodów i posadzki granitowej w kościele oraz dębowych drzwi wejścia głównego (dar parafian oraz Hanny i Konstantego Strus).
28.07.2004 r. - Ks. Stanisław Marczuk po 19 latach pracy duszpasterskiej i gospodarczej pożegnał parafię i został mianowany przez Ks. Bpa Ordynariusza Zbigniewa Kiernikowskiego proboszczem parafii Maciejowice.
28.07.2004 r. - Opiekę duszpasterską nad parafią objął nowy proboszcz ks. Marek Kukiel, który przybył z parafii Zabieżki.
15.03 2018 r. - Proboszczem parafii został mianowany przez Ks. Bpa Kazimierza Gurdę - ks. Jarosław Sutryk, dotychczasowy prob. parafii św. Mikołaja w Lubieniu;
21.07.2022 r. - Proboszczem zostaje mianowany Ks. Wojciech Hackiewicz wykładowca WSD oraz prezes Spółki Wydawniczej "Podlasie" wydającej diecezjalny tygodnik Echo Katolickie;
Proboszczowie
KSIĄDZ KANONIK STANISŁAW MARCZUK 1985-2004
Ksiądz Stanisław Marczuk urodził się 9 października 1951 roku w miejscowości Pólko, w parafii Swory oddalonej o 21 kilometrów od Białej Podlaskiej, jako syn Jana Marczuka i Marianny Marczuk (z domu Kościaniuk). Był jednym z czworga dzieci (obok wychowywały się trzy siostry) w średnio zamożnej, rolniczej rodzinie. W domu panowała atmosfera religijności i patriotyzmu. Kiedy w sercu ks. Stanisława zaczęło rodzić się pragnienie zostania kapłanem, ważną role w powołaniu odgrywali kapłani z parafii w Sworach i kapucyn Antoni Dydycz, prefekt w Liceum Ogólnokształcącym w Białej Podlaskiej, późniejszy biskup drohiczyński. Po ukończeniu I Liceum Ogólnokształcącego im. J. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach, które ukończył z dyplomem magistra teologii i przyjął święcenia prezbiteratu z rąk biskupa Jana Mazura. Przed podjęciem 1 lipca 1985 roku pracy duszpasterskiej w Parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu ks. St. Marczuk prowadził pracę duszpasterską w parafiach w Korytnicy Węgrowskiej, Radoryżu Kościelnym i Rykach. Oprócz typowej pracy duszpasterskiej i katechetycznej (w liceum ogólnokształcącym i technikum mechanicznym) podjął się budowy dwóch kaplic: kaplicy dojazdowej (z salą katechetyczną) w Owni i kaplicy z plebanią w Bazanowie.
Po latach wspomina:
"Od lipca 1985 roku rozpocząłem działalność kapłańską w Parafii pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu. Powierzona mi przez ks. biskupa Jana Mazura parafia była wspólnotą młodą, neoficką, bardzo gorliwą i szybko rozwijającą się. Parafianie byli aktywni, gorliwi w praktykach religijnych, związani z kościołem oraz swoim proboszczem i kapłanami, którzy wśród nich pracowali. W niedzielnych Mszach świętych uczestniczyło około 45 % wiernych. Od 1996 r. w parafii pracował na stałe wikariusz. Na początku parafia liczyła 1400 osób, po dwudziestu latach – 3400 wiernych.
Nad budową świątyni - od rozpoczęcia prac do nieomal fazy końcowej - pieczę sprawował proboszcz parafii Niwiski ks. Franciszek Hołda. W trakcie wznoszenia kościoła, do czasu przygotowania świątyni do sprawowania Najświętszej Ofiary liturgia odbywała się w kaplicach urządzanych kolejno w dwóch prywatnych pomieszczeniach. Pieniądze na budowę gromadzone były ze zbiórek na terenie diecezji siedleckiej, jak też ze składek mieszkańców tworzonej parafii. Dużą pomocą było także wparcie z zagranicy: z Niemiec, Austrii, Stanów Zjednoczonych. Dobrodziejstwem okazało się spore złoże żwiru znajdujące się po przeciwnej stronie ulicy, naprzeciw placu budowy. Żwiru tego wystarczyło na wszystkie prace budowlane, a nawet na wszelkie potrzeby przy budowie w późniejszym czasie seminarium duchownego. Oprócz pieniędzy na materiały budowlane i opłacenie niezbędnych fachowców znaczącym udziałem w inwestycji były społeczne, bezinteresowne prace wielu zaangażowanych w dzieło budowy ludzi. Prac wykonanych przez mieszkańców Opola nie sposób oszacować. Ludzie nie szczędząc czasu reagowali na każdy ogłoszony sygnał. Kiedy przyszedłem do parafii w Opolu budowa była już na ukończeniu. Pozostawały do wykonania ostatnie prace budowlane, zwłaszcza w części plebanii i urządzanie wnętrza, szczególnie poprzez tworzenie odpowiedniego wystroju.
Prace dodające blasku obiektowi sakralnemuprowadzili artyści i wysokiej klasy rzemieślnicy, nierzadko przy bardzo wyważonych, niewysokich honorariach. Spośród ważniejszych dzieł wymienię chociażby: figurę Chrystusa umieszczoną na krzyżu wieńczącym prezbiterium, wyrzeźbioną przez artystę rzeźbiarza Jana Machaja, polichromię w prezbiterium wykonaną przez artystę Andrzeja Sołtysiuka, zaś stacje drogi krzyżowej przez artystę Andrzeja Zaborowskiego. Prace kamieniarskie to dzieło Kazimierza Wolskiego spod Czorsztyna, stolarskie – stolarza z Ryk Tadeusza Kamińskiego, krzyż do prezbiterium to dar miejscowych rzemieślników Bogdana Pluty i Zenona Pluty, witraże – dzieło Romana Godlewskiego z Ciechanowca. Niemało wysiłku trzeba było włożyć w zagospodarowanie terenu wokół kościoła. Bardzo znaczącej pomocy udzielili w tym przypadku nasi parafianie Henryk Brodowski – ówczesny dyrektor Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Ostrówku i Tomasz Skrzyczyński - wykładowca akademicki. Przy urządzaniu fragmentu terenu zalesionego z dużą pomocą spotkałem się ze strony nadleśniczego Janusza Szerszenia. To tylko kilka nazwisk. Wymienienie wszystkich osób przychodzących z pomocą tworzyłoby długą listę, bardzo trudną do sporządzenia.
Przed nadejściem nowego tysiąclecia, w 2000 roku postawiliśmy na postumencie przed kościołem figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem. Zakupiliśmy tę figurę odlaną z brązu, aby dać w roku jubileuszowym świadectwo naszej wiary. Taka sama figura umieszczona została przed siedlecką katedrą, ale nasza stanęła wcześniej.
Powrócę do angażowania się parafian w życie parafii. Przez cały czas posługi w Opolu spotykałem się z wielką życzliwością i ofiarnością. Do prac w kościele i wokół niego zawsze znajdowali się chętni. Nie brakowało też osób gotowych wspierać kościół i ludzi potrzebujących, doświadczonych przez los. Zbierane na przykład przed świętami dary dla ludzi ubogich rozdawane były nawet poza parafią, gdyż ich ilość przekraczała nasze, parafialne potrzeby. Teraz przytoczę przykład szczególny. Swego czasu przyszedł do mnie parafianin (życzył sobie zachować anonimowość) i wręczył mi w kopercie dziewięć tysięcy złotych prosząc, abym rozdał te pieniądze sprzedawcom w naszych sklepach w zamian za wykreślenie dłużników z „zeszytów”, to znaczy: klientów kupujących bez pieniędzy, których zadłużenie wpisywane było przez sprzedawców do „zeszytu”. Działo się to przed którymiś z najważniejszych, naszych katolickich świąt i dzięki temu niemała grupa uboższych ludzi mogła w miarę spokojnie święta przeżyć. Współpraca układała mi się bardzo dobrze nie tylko z wieloma parafianami, ale też z funkcjonującymi na terenie parafii organizacjami i instytucjami. Szczególnie ceniłem sobie współpracę z Ochotniczą Strażą Pożarną w Nowym Opolu oraz kadrą pedagogiczną i młodzieżą ze szkoły w Nowych Iganiach. Wspólnych działań i udzielanej mi przy pracach parafialnych pomocy nie da się krótko opisać. Na pewno powszechnie widoczny był udział - tak strażaków, jak też młodzieży szkolnej - w kościelnych obrzędach wielkanocnych, procesji do czterech ołtarzy w dniu Święta Bożego Ciała i podczas innych kościelnych wydarzeń.
KSIĄDZ MAREK KUKIEL 2004 - 2018
Z BIOGRAFII
Ksiądz Marek Kukiel urodził się w 1959 roku w Sokołowie Podlaskim. Tam ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące. W trakcie nauki w sokołowskich szkołach był aktywnym ministrantem. Uczestniczył też z pracy Ruchu Oazowego „Światło – Życie”. Po zdaniu w 1978 r. matury wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Po sześcioletnich studiach w roku 1984 otrzymał święcenia kapłańskie. Przez jedenaście lat działalności duszpasterskiej pełnił posługę wikariusza, a następnie przez dziewięć proboszcza w Parafii pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zabieżkach w dekanacie Garwolin. Jako proboszcz młodej, budującej się dopiero parafii wznosił z pomocą parafian między innymi dom parafialny i urządzał cmentarz grzebalny. 27 lipca 2004 roku ordynariusz Diecezji Siedleckiej ks. biskup Zbigniew Kiernikowski powołał ks. Marka Kukiela na proboszcza Parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu.
O pracy w St. Opolu ksiądz Marek Kukiel między innymi powiedział:
"Od początku działalność duszpasterska w nowej parafii była dla mnie niemałym wyzwaniem. Z każdym rokiem liczba członków parafialnej wspólnoty wyraźnie się powiększała. Zachodziła zatem potrzeba prowadzenia zabiegów integrujących, stwarzania dla nowych parafian odpowiedniej, rodzinnej atmosfery. Praca ta przynosiła efekty. Sprowadzający się do Igań, czy Opola wcześniejsi mieszkańcy innych miejscowości, głównie Siedlec chętnie integrowali się i utożsamiali z parafią. W miarę szybko udało mi się stworzyć dość liczny i zgrany zespół liturgiczny, którego główną rolą było czytanie podczas Mszy św. „lekcji mszalnych”, „scementować” grono ministrantów i powołać bardzo pomocną w podejmowaniu wielu decyzji radę parafialną. Początki mojej posługi wiązały się też z powierzeniem mi przez Biskupa Siedleckiego opieki, głównie przygotowywania odpowiednich warunków do pracy dla Diecezjalnej Szkoły Liturgicznej. Przyjeżdżający na cykliczne zajęcia (tak teoretyczne, jak też praktyczne) słuchacze z różnych dekanatów naszej diecezji znajdowali w obiektach parafialnych miejsce i warunki do zdobywania wiedzy i doświadczeń. Korzystali też ze świątyni, by podczas odprawianych z ich udziałem Mszy św. mogli doskonalić się do ewentualnej, przyszłej roli np. ceremoniarzy.
Chcąc doprowadzać do głębszego, pełniejszego skupiania się wiernych naszego Kościoła na liturgii i nabożeństwach w świątyni zainicjowałem kilka nowych rozwiązań. Środy poświęcone zostały nowennie do naszej Patronki, Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W Oktawie Wszystkich Świętych zaczęliśmy organizować procesje z kościoła na cmentarz grzebalny. Zmieniony został też charakter pierwszego dnia rekolekcji wielkanocnych i bożonarodzeniowych. Dzień ten był dniem pokutnym, przeznaczonym na czas cichej spowiedzi. Na prośbę wielu wiernych wprowadzone zostało odprawianie liturgii zmartwychwstania Pana Jezusa w nocy. Wigilia paschalna rozpoczynała się przed północą i łączyła się z rozpoczynającą się o północy Mszą św., po której bezpośrednio odbywała się procesja rezurekcyjna. W roku 2015 cała parafia przygotowywała się do przeprowadzonych wówczas misji parafialnych.
Okres mojej posługi duszpasterskiej w Starym Opolu wiązał się też (niejednokrotnie z konieczności) z podejmowaniem ważnych zadań inwestycyjnych. Jednym z pierwszych zadań był remont wieży kościelnej, na której trzeba było umieścić nowy krzyż. Poprzedni był zbyt ciężki, co groziło zniszczeniem przez siły natury tak krzyża, jak i wieży, a nawet - w przypadku przebywania w tym czasie w okolicy wieży ludzi – ludzką tragedią. Ważnym zadaniem było pomalowanie nadszarpniętego czasem wnętrza kościoła. Cieszyła też możliwość zakupu i zainstalowanie na kościelnym chórze organów elektronicznych. Największym jednak wyzwaniem dla całej parafii był rozłożony na etapy remont dachu świątyni, wykonanie zewnętrznych elewacji i naprawa oraz osuszenie fundamentów kościoła. Na dachu wykonane zostało nowe pokrycie, poprawione zostały wszystkie otwory wentylacyjne, ściany świątyni pokryte zostały tynkiem, a tynk uzyskał cieszącą wzrok barwę. Po odkryciu fundamentów okazało się, że są zawilgocone. Trzeba je było zatem wysuszyć i wzmocnić. Prace te – bez wątpienia bardzo ważne i raczej niezbędne – wymagały wielkiego zaangażowania finansowego parafian. Pomoc nadeszła też z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W pozyskaniu środków finansowych pomógł ówczesny prezes WFOŚ i GW, nasz parafianin Tomasz Skrzyczyński. Dzięki wspólnemu wysiłkowi udało się.
Reasumując powiem, że 14-letnią pracę w Starym Opolu wspominam wręcz ze wzruszeniem. Zasze mogłem tam liczyć na pomocna dłoń - na pomoc parafian, instytucji i stowarzyszeń. Bardzo dobrze układała mi się współpraca z władzami Gminy Siedlce, Zespołem Oświatowym w Nowych Iganiach, z Ochotniczą Strażą Pożarną w Nowym Opolu, a nawet niejednym, prywatnym przedsiębiorstwem zlokalizowanym w parafii.
ks. Jarosław Sutryk - 2018 do 2022 r.
Dzieło ks. Marka Kukiela od 2018 do 2022 r. kontynuował ksiądz ks. Jarosław Sutryk.
Ks. Jarosław Stanisław Sutryk, kanonik honorowy Kapituły Kolegiackiej pw. Matki Bożej Królowej Rodzin w Parczewie -
- 25 stycznia 1969 r. w Parczewie, tu też 1 lutego ochrzczony. Rodzinna parafia - Dębowa Kłoda. Matura w 1988 r. w Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika w Parczewie.
Święcenia kapłańskie w 1994 r. w katedrze siedleckiej. Jako wikariusz pracował w Drelowie (1994/95), Jeziorzanach (1995), Łosicach (1995/97) i Adamowie (1997);
Sekretarz Instytutu Teologicznego w Siedlcach (1997-2002), prefekt i wychowawca w Zespole Szkół Zawodowych nr 3 im. S. Staszica w Siedlcach (1997-2000), prefekt w I Prywatnym Liceum im. Ks. J. Tischnera w Siedlcach (2000-2005); prefekt I Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Św. Rodziny w Siedlcach (2000 - 2012), oraz pełnił obowiązki dyrektora tej szkoły (2007/2008);
Ojciec Duchowny Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej (2012/20013), wikariusz w Sanktuarium MB. Królowej Rodzin w Parczewie (2013) i od 1 grudnia 2013 do 14 marca 2018 proboszcz Parafii Św. Mikołaja w Lubieniu, następnie do 20 lipca 2022 r. proboszcz Parafii pw. MB. Nieustającej Pomocy w Starym Opolu. Aktualny diecezjalny duszpasterz ludzi pracy i sekretarz Diecezjalnej Rady ds. Ekonomicznych. Z dniem 21 lipca 2022 r. mianowany proboszczem Parafii pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Radzyniu Podlaskim i kustoszem tamtejszego Sanktuarium.
Od wielu lat na serio zafascynowany i zakochany w Bogu, ciekawy świata, otwarty i próbujący zrozumieć drugiego człowieka...
PODSUMOWANIE 4 LAT I 4 MIESIĘCY DUSZPASTERZOWANIA
"Do parafii przybyłem 15 marca 2018 r. Pierwsze 2 lata mojego duszpasterzowania, to dość trudne wejście w klimat i zwyczaje wytworzone przez poprzednie pokolenia. Udało się zaprosić parafian i zorganizować pielgrzymkę do Armenii (pierwsze w historii państwo chrześcijańskie) oraz razem z wikariuszem ks. Piotrem Grzebiszem zorganizowaliśmy w lutym 2020 r. pielgrzymkę parafialną do Ziemi Świętej.
Następne 2 lata to czas wyjątkowo dziwnej i zawiłej sytuacji z powodu pandemii Covid -19...
A po tym czasie, w lutym 2022 r. zaprosiłem parafian na pielgrzymkę do Libanu - śladem biblijnym, i wtedy, za wschodnią granicę wybuchła wojna. Nadszedł jeszcze inny, nowy czas, nowe wyzwania i niepokoje z narastającym kryzysem ekonomicznym, niosące wiele niepewności...
Ale nie poddajemy się zwątpieniu! Z wiarą trzeba łączyć modlitwę i pracę w ten sposób oddając chwałę Bogu - "ora et labora" i podążać za Panem, Jego drogą ku wieczności!
Potrzeba w naszym codziennym życiu odnajdywać w sobie coś z ewangelicznej Marty zatroskanej o wiele spraw organizacyjnych i Marii, która u stóp Pana, wie, co jest najważniejsze w życiu...
W czasie mojej posługi, udało się nam sporo zrobić (rzeczy ekonomiczne, gospodarcze - najlepiej widać):
Dokończyliśmy termo i hydro - izolację fundamentów kościoła i budynku parafialnego (front kościoła i tył plebanii) - opaska z kostki wokół; Przy plebanii - nowe miejsca parkingowe wyłożyliśmy kostką, dodatkowy wjazd pod dom parafialny, 3 wiaty dla samochodów i na spotkania oraz daszek nad balkonem. Pomalowaliśmy/ odnowiliśmy metalowy płot/ przęsła w ogrodzeniu placu kościelnego;
Zagospodarowaliśmy otoczenie obiektów kościelnych, nowe nasadzenia drzew i krzewów - owocowych i ozdobnych, kwiaty, ławki przed kościołem. Kapliczki w otoczeniu świątyni: Chrystusa Frasobliwego, Św. Krzysztofa, figurka św. Michała Arch. nad wejściem do plebanii, Domek Św. Rodziny (altana), renowacja i ustawienie na placu Krzyża z dzwonnicy oraz nowa tablica informacyjna przy wejściu do kościoła; Do tego oświetlenie frontu kościoła, otoczenia budynku domu parafialnego, latarnia doświetlająca wejście na parking wschodni oraz nowe nagłośnienie wokół placu przykościelnego, monitoring;
Udało się we właściwym czasie zamontować instalację fotowoltaiczną – zapewniającą dla kościoła i plebanii produkcję własnego prądu. Wymiana na nowe pieców gazowych, jeden do ogrzewania kościoła, drugi plebanii, oraz częściowa przebudowa instalacji grzewczej (nowy kocioł na ciepłą wodę);
W budynku parafialnym - remont mieszkania proboszcza - np. wycyklinowane podłogi; remont i przebudowa wikariatu, stworzenie warunków do dalszej modernizacji plebanii. Utworzenie 2 sal duszpasterskich oraz pokoju gościnnego z nową łazienką. Remont łazienki ogólnodostępnej przy wejściu na plebanię i wyłożenie nowej podłogi na klatce z szafami i półkami bibliotecznymi;
Odmalowanie i wymiana oświetlenia w kaplicy dolnej. Zbudowanie na dole, pod chórem, pokoiku służbowego dla organisty, 2 nowe łazienki dostępne z kościoła i wykonanie/ wykończenie klatki schodowej chór- kaplica poprzez wyłożenie płytek. Całkowity remont chóru, wykonanie wymiany elektryki, wyłożenie podłogi i specjalne szafy na chórze oraz nowe mikrofony i statywy;
Odmalowanie całego kościoła i renowacja ściany w prezbiterium. Renowacja i czyszczenie wszystkich witraży przez firmę Państwa Godlewskich z Ciechanowca. Doposażenie parafii w nowe szaty liturgiczne, naczynia liturgiczne, tron pod monstrancję, Ewangeliarz, pulpit pod mszał, odnowione kielichy itp.
Na cmentarzu zrobiliśmy nowy krzyż w centrum z wiatą do celebracji, nowe ogrodzenie - część frontowa oraz doprowadziliśmy wodę i oświetlenie;
Duchowym dziełem było nawiedzenie i instalacja w kościele Figury Św. Michała Archanioła, Figury Św. Józefa, nowego obrazu (ikona MB. Częstochowskiej) w nowej ramie oraz nowej konstrukcji Szopki bożonarodzeniowej;
Z dniem 20 lipca 2022 r. zostałem zwolniony z obowiązków proboszcza parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu. Zawierzając parafię i nowe obowiązki Matce Bożej, św. Józefowi i św. Michałowi Archaniołowi dziękuję za wszelkie dobro, które z Bożej woli udało się uczynić na chwałę Bogu i pożytek ludziom! Ks. Jarosław Sutryk
KSIĄDZ KANONIK WOJCIECH HACKIEWICZ 2022 -
.jpg)
Od 21 lipca 2022 r. posługę proboszcza Parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu pełni ks. kanonik Wojciech Zbigniew Hackiewicz. Opolska parafia jest pierwszym probostwem duchownego, posługującego od 27 lat w diecezji siedleckiej.
Z biografii...
Nowy proboszcz urodził się 17 marca 1972 r. w Siedlcach i pochodzi z Parafii św. Zygmunta Króla w Łosicach. W Łosicach ukończył szkołę podstawową i złożył maturę w miejscowym liceum. Tam również przeszedł formację w ramach Ruchu Światło-Życie. Pochodzi z muzykującej rodziny. W piątej klasie szkoły podstawowej ujawnił się jego talent aktorski. W kolejnych latach, aż do matury, wielokrotnie reprezentował szkoły oraz łosickie instytucje kultury w konkursach teatralnych, krasomówczych i recytatorskich, w tych ostatnich dochodząc do pierwszego miejsce w Polsce. W liceum oraz w Seminarium Duchownym udzielał się w amatorskich grupach teatralnych „Sufler” i „Kabotyn”. Jego pierwszy, bliski kontakt z parafią w Starym Opolu przypada na lata 1991-1997, czyli na czas studiów i formacji do kapłaństwa wybudowanym na teren w granicach opolskiej parafii i oddanym do użytku w 1990 r. nowym gmachu Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Siedleckiej im. św. Jana Pawła II. 21 czerwca 1997 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk bpa Jana Wiktora Nowaka. Pierwsze kroki w kapłaństwie stawiał jako wikariusz parafii Ducha Świętego w położonej nad graniczącym z Ukrainą Bugiem Woli Uhruskiej. We wrześniu 1998 r. rozpoczął posługę prefekta w nowoutworzonym w Białej Podlaskiej pierwszym prowadzonym przez diecezję Liceum Katolickim im. C.K. Norwida. W 2001 r. został skierowany na studia doktoranckie w KUL z teologii fundamentalnej i religiologii. Od 2006 r. pełni funkcję wykładowcy teologii fundamentalnej, religiologii i ekumenizmu w WSD w Nowym Opolu oraz w Diecezjalnym Instytucie Teologicznym. Od 2019 r. jest również dyrektorem seminaryjnej biblioteki. Z tej racji w 2020 r. ukończył studia podyplomowe na kierunku Bibliotekoznawstwo i Zarządzanie Wiedzą w Uniwersytecie Warszawskim. Po powrocie w 2006 r. z Lublina do diecezji przez szesnaście lat oprócz wspomnianych obowiązków dydaktycznych pełnił funkcje: dyrektora Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Diecezjalnej Siedleckiej, następnie Wydziału Duszpasterstwa Młodzieży, Duszpasterza Akademickiego, Diecezjalnego Asystenta Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, Diecezjalnego Asystenta Akcji Katolickiej oraz Diecezjalnego Referenta ds. Ekumenizmu. Osobiście angażował się w prace II Synodu Diecezji Siedleckiej przewodnicząc m.in. komisjom i podkomisjom d.s. laikatu, duszpasterstwa młodzieży, oraz d.s. dialogu ekumenicznego. W 2013 r. został mianowany diecezjalnym koordynatorem przygotowań do diecezjalnego etapu Światowych Dni Młodzieży - Kraków (2016), co się wiązało z organizacją pobytu na terenie diecezji kilku tysięcy młodych z ponad 30 krajów świata. W 2020 r., w trudnym czasie pandemii, biskup siedlecki powierzył mu pieczę nad diecezjalnym tygodnikiem „Echo Katolickie”, tym samym został wybrany prezesem wydającej gazetę Spółki Wydawniczej „Podlasie”. Ponadto w latach 2017- 2021 pełnił funkcję redaktora naczelnego kwartalnika „Wiadomości Diecezjalne Siedleckie”. Przez wiele lat współtworzył i prowadził na falach Katolickiego Radia Podlasie audycję „Czarno na białym”, przygotowywał felietony i okolicznościowe rozważania. W 2015 r. słuchacze KRP, w dorocznym plebiscycie przyznali mu statuetkę „Platynowego mikrofonu”. Rok później dołączył do grona wyróżnionych przez prezydenta Siedlec statuetką „Aleksandria”, w uznaniu za szczególne zasługi dla kulturalnego rozwoju miasta. Ponadto, obecny proboszcz w Starym Opolu był pomysłodawcą i inicjatorem wielu ewangelizacyjnych i duszpasterskich projektów takich, jak ministranckie „Koczowisko”, odbywające się rokrocznie na terenie WSD, „Jerycho młodych” w Pratulinie, Diecezjalna Pielgrzymka Mężczyzn do Pratulina, program duszpasterski „Roraty Młodych” oraz przeprowadzone w wielu szkołach na terenie diecezji we współpracy z Diecezjalnym Zarządem KSM oraz kadrą i studentami Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego warsztaty edukacyjne „Tratwa”, poruszające problem depresji wśród młodzieży. Na prośbę biskupa Z. Kiernikowskiego, od lutego 2012 r. ks. Hackiewicz pełnił funkcję opiekuna planu i konsultanta przy realizacji pierwszego filmu o Męczennikach Podlaskich – pt. „Pratulin”. W tym samym roku, w święto patronalne diecezji został ogłoszony kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej w Siedlcach. Opolski proboszcz ma liczne pasje, z których największe to dobra lektura z przeróżnych dziedzin, podróże, astronomia, historia teatru, historia sztuki, architektura oraz muzyka ks. A. Vivaldiego.
Na osobiste wspomnienia jeszcze za wcześnie... :)
Z parafii pochodzą:
Księża:
- Ks. Bogdan Bareja CR (wyświęcony w 2002r.)
- Ks. Michał Kamiński FDP (wyświęcony w 2009 r.)
- Ks. Karol Mazurek (wyświęcony w 2017 r.)
Siostry zakonne:
- S. Bogumiła Kaczorek, loretanka;
- S. Jadwiga Zasuwik, służka;
- S. Bernardeta Teresa Kaczorek, benedyktynka sakramentka;
- S. Małgorzata Łuka, pallotynka;
