+Ktoś, kiedyś napisał, że ludzie są jak ślepi w galerii obrazów albo jak głusi na koncercie...
-
ślepi, bo nie widzą śladów Boga, nie dostrzegają w świecie Bożej obecności, Bożego działania...
-
głusi, bo nie słyszą, może nie chcą usłyszeć? - jak Bóg mówi do człowieka! Jesteśmy więc wszyscy jakby trochę głuchoniemi, ślepi...
Tymczasem już przed wiekami prorok Izajasz głosił, że nastanie taki czas, że „przejrzą oczy niewidomych, uszy głuchych się otworzą, a język niemych wesoło krzyknie”.
Kiedy się to stanie?
A może już się stało? Może właśnie teraz się to dokonuje? Jak w Ewangelii – oto przyprowadzono do Jezusa głuchoniemego... A Jezus dotknął go i rzekł: „Effatha, to znaczy otwórz się”. I stało się! Został uzdrowiony!
I nam trzeba przyjść do Jezusa. Może pozwolić, dać się przyprowadzić przez innych!
„Bo choć nie widzą Ciebie moje oczy, bo choć nie słyszą Ciebie moje uszy. To jesteś światłem w mej pomroczy, to jesteś śpiewem w mojej duszy!” (A. Asnyk)
A jest tak, że wszystko, co możemy przeżyć pięknego i dobrego, radosnego i twórczego; czy da się to wyjaśnić łatwo, czy z trudem, to jest to przecież skutkiem działania Dobrego Boga...
„Róża w ogrodzie, chleb na stole, przyjaźń jakiej doświadczamy i zaufanie jakim nas obdarzono; ptaki wracające do swych gniazd, zboże które daje plon..., pracowite mrówki, barwy motyla i śmiech dzieci...” - to wszystko dzieła Bożej miłości!
Trzeba tylko przyjść do Jezusa, trzeba się na Niego otworzyć!
się!
Rolnicy pięknie się modlą: „Boże, z Twoich rąk żyjemy, choć naszymi pracujemy. My Ci damy trud i poty, Ty nam daj urodzaj złoty".
I rolnicy rzucają ziarna w zaoraną ziemię z wielką nadzieją, że one przyniosą obfity plon, gdy nadejdą żniwa.
To jest właśnie prawdziwe otwarcie się na Boga!
W szkole, nauczyciele i uczniowie modlą się: „Duchu Święty, który oświecasz serca i umysły nasze dodaj nam ochoty i zdolności, aby ta nauka była dla nas pożytkiem doczesnym i wiecznym”.
To jest właśnie czas prawdziwego otwarcia się na Boga!
Słysząc więc dziś Jezusowe: „Effatha – otwórz się!” Prośmy, by dobre ziarna, które padają na glebę naszych serc w kościele, w domu, w pracy i w szkole, wydawały jak najlepsze owoce!
Ofiarujmy Bogu z ufnością i zawierzeniem cały nasz trud, pracę, naukę, radości i smutki...
- i jeszcze tekst z 1999 r. znaleziony w moich notatkach w dn. 1 września 2021 r.
Oto Siewca wyszedł siać...
Oto Siewca wyszedł siać swoje ziarno w glebę, w ziemię naszych serc.
I dopóki trwa czas,
trwa prawdziwa walka na śmierć i życie,
między dobrem i złem.
Trwa walka o plon naszych serc,
między prawdą i kłamstwem, światłością i ciemnością.
Nasze życie to nie zabawa,
ale twarda walka na śmierć i życie,
gdzie stawka jest najwyższa
wszystko wygrać, albo wszystko stracić.
Oto Siewca wyszedł siać swoje Słowo w glebę, na pole naszego życia.
I w nas i wokół nas toczy się rzeczywista wojna,
jesteśmy polem walki,
miejscem zmagania się między niebem i piekłem,
dobrem i złem, światłem i ciemnością, prawdą i kłamstwem.
To prawdziwy bój o plon naszego życia.
Oto Siewca wyszedł siać swoje ziarno,
a my dopóki żyjemy, możemy wybierać.
Dopóki trwa nasze życie możemy walczyć i decydować,
jakie wartości utrwalą nas na wieki.
Pamiętaj, że dwom panom nie możesz służyć,
nie możesz być zimny i gorący równocześnie,
nie możesz stać z boku i patrzeć tylko.
Oto siewca wyszedł siać,
dostrzegł nas od wieków, od początku
i chce abyśmy szli i owoc przynosili.
Jesteśmy Jego ziemią, Bożym polem,
Królestwo nieba, dobra, światłości i prawdy jest w nas.
Choć poddane próbom,
jeszcze w ziemi ukryte, jeszcze w półcieniu, w półprawdzie,
ale czeka na nasze codzienne tak.
Ty walcz,
jak rolnik w pocie czoła pochylony nad czarną ziemią,
jak korzeń przedzierający się przez skałę,
jak deszcz spadający na wyschłą glebę.
Oto Siewca wyszedł siać i czeka,
gdy Jego siew stanie się naszą najważniejszą troską,
wtedy On będzie mógł zatroszczyć się o nas.
Potrzebuje naszego umierania dla codziennych spraw,
czeka aż zatęsknimy za światłem
i zaczniemy się piąć ponad przeciętność.
Bądź dzielny,
możesz nie tylko przetrzymać i odeprzeć ataki wrogów.
W świetle Bożej miłości
już dziś sam zaatakuj miłością, prawdą i dobrem.
Oto Siewca wyszedł siać,
ostatecznie tylko On jest Panem zasiewu, wzrostu i plonu,
zrozum więc, że w tej duchowej walce jest tylko jeden zwycięzca,
wszyscy pokłonią się Jemu.
Nie jesteś nigdy sam,
dlatego już dziś podejmij trud budowania Bożego dzieła
w sobie samym, w swoim własnym sercu.
Nie czekaj na jutro.
Nie lękaj się trudu cierpliwości, wiary i ufności,
On sam da wzrost temu, co w nas rozpoczął.
Oto Siewca wyszedł siać swoje ziarno w ciemną glebę naszych serc.
I dopóki trwa to co się dzisiaj zwie,
trwa walka na śmierć i życie, między dobrem i złem,
między prawdą i kłamstwem, światłością i ciemnością.
A my wciąż nie rozumiemy nic,
szukamy siebie, pełni pretensji i niezadowolenia,
że tak ciężko, że pod górę, że pod krzyż.
Oto Siewca wyszedł siać,
nie na próżno, nie na żart.
Dając życie, drogę, wiatr i deszcz,
dał wolności trudny dar.
Słońce wzeszło, podnieś głowę, nie patrz tylko w ziemię.
Plon przyniesiesz, gdy przekroczysz niepewności próg,
wszystko tracąc dla Miłości, zyskasz nieba klucz,
gdzie nie będzie już tej walki,
tylko dobro, prawda, Bóg.
